مطالعه تطبیقی جایگاه مرور زمان در مطالبه خسارت در حمل و نقل هوایی

حکم مرور زمان در مطالبه خسارات ناشی از سوانح هوایی در حقوق ایران روشن نیست. در دو عهدنامه مهم بین المللی یعنی  کنوانسیون ورشو و کنوانسیون مونترال در مورد مرور زمان مطالبه خسارت حکم مشابهی وجود دارد که بر مبنای آن، اگر مطالبه خسارت در مدت دو سال از زمان­های مندرج در این دو عهدنامه صورت نگیرد، این حق زایل خواهد شد.  این مسئله در حقوق ایران پیچیدگی خاصی دارد. از یک طرف حدود مسئولیت متصدیان حمل و نقل هوایی داخلی مطابق قانون تعیین حدود مسئولیت شرکت­های هواپیمایی سال 1391 تعیین شده است. اگرچه این قانون در مورد مرور زمان سکوت کرده است ولی   ایران در سال­های 1354 و 1394 به کنوانسیون ورشو و اصلاحات آن ملحق شده است که در نتیجه،  این کنوانسیون  مطابق ماده 9 قانون مدنی در حکم قانون عادی ایران است. بنابراین، باید امکان تسری مرور زمان موجود در این کنوانسیون به قانون تعیین حدود مسئولیت شرکت­های هواپیمایی را مورد بررسی قرار داد. برای روشنی موضوع باید به سه پرسش پاسخ داده شود. اولین پرسش این است که ماهیت حمل و نقل هوایی چیست؟ چه خسارت­هایی در حمل و نقل هوایی امکان وقوع دارند؟ و  این که مرور زمان در مورد این خسارت­ها چگونه اجرا می­شود؟